Boishaaier 2024

Kreatiewe Skryfstukke

Die verkeerde tyd op die verkeerde plek

Dian van der Westhuizen, graad 12

Rooi en blou ligte. Ambulans en polisiemotors. ’n Man wat sy voertuig op die N1 gerol het. Dit is al wat ek kan onthou van 19 Februarie 2023: Flitsende beelde wat deur my kop gaan gedurende slapelose nagte. Hoekom so? Hoekom nou? ... Net die Vader alleen sal weet. Ek was by die skool besig toe ek my naam vir die eerste keer oor die interkom gehoor het: “Dian van der Westhuizen, beweeg na die kantoor asseblief.” Emosies neem oor en ek weet nie wat om te verwag nie. Ek word baie vriendelik ingelaat en toe sien ek my oom by die ontvangstoonbank staan. Stilte. Ek het al te veel sepies gekyk waarin ek hierdie presiese scenario gesien het. My liggaam raak yskoud toe ek my oom voor my sien staan met sy werksklere en ’n bleek gesig. “Jou pa was in ’n ongeluk, Dian. Jou ma het my gebel en gesê dat ons moet gaan,” sê my oom in ’n hopelose stem. Ons klim in die motor en my oom pons die adreskoördinate op die skerm in. Vyf en veertig minute na waar die ongeluk was. Op ’n goeie dag ry ons slegs vyftien minute sonder verkeer. Ek weet nie watter emosie om te voel nie. My oom wil my nie inlig oor wat presies gebeur het nie. Dit was vir ’n volle vyf en veertig minute stil in die motor. Die boot lê op die sand. Sy verf dop af en sy hout is vrot en verweerd. Dit lyk na ’n doodgewone boot, maar as jy nader gaan en mooi luister, sal jy die lied oor jare se visvang en storms hoor. In die middel van ’n klein kusdorpie, geleë tussen golwende heuwels en die ritmiese omhelsing van die see, het Elias, ’n ou visserman, gewoon. Sy verweerde gesig, geëts met lyne wat verhale van ontelbare getye vertel, weerspieël die veerkragtigheid van ’n lewe wat toegewy is om teen die onvoorspelbare golwe te veg. Elke dagbreek het Elias met sy krakende houtboot uitgevaar, ’n vaartuig wat deur die souterige asem van die see gekruie is. As die eerste lig die horison deurdring, het hy die oop waters ingevaar en sy nette met geoefende presisie uitgegooi. Die see, sy stille metgesel, het stories uit sy dieptes gefluister en Elias het geluister met die geduld van ’n man wat die subtiele taal van die golwe leer verstaan het. In hierdie tydlose roetine het die dorpie sy polsslag gevind. Die geur van die see het in die lug gehang en die verre krete van seemeeue het ’n harmonieuse simfonie met die gekraak van die bootjie gevorm. Die inwoners van die dorp, dankbaar vir die daaglikse vis wat Legende van die see

Rooi en blou ligte. ’n Ambulans en polisiemotors. ’n Man wat sy voertuig op die N1 gerol het. My PA. ’n Voertuig wat op sy dak lê met stukke motor orals versprei. ’n Lyk wat toegegooi is met ’n swart sak. Die realiteit tref my. Die emosies neem oor en my ma val in my arms in. Hoekom nou? Hoekom so? Pa was my alles. My afrigter, my rolmodel, my mentor. Hierdie wêreld het nie vir Pa verdien nie. Pa het my geleer hoe om ’n man te wees. ’n Man wat nou die volle verantwoordelikheid in die huis moet neem. ’n Man wat sy pa gaan trots maak. Vandag sit ons almal met leë harte sonder Pa hier. Izelma het al uitgetrek met haar man. Ek en Ma is alleen. Dit gaan nie goed met haar nie, want ek is min by die huis met al my sport. Sy voel alleen en het Pa nodig. Ag Here, gee net vir ons ’n teken dat alles reg sal wees. Ek bly steeds lief vir Pa en wens soms dat dit eerder ek in daardie motor was. Hy was net op die verkeerde tyd op die verkeerde plek. hy ingebring het, het hom met ’n mengsel van bewondering en dankbaarheid hanteer. Elias se verweerde hande het stories vertel van ’n lewe wat deur die elemente bestee is, oor storms wat oorwin is en ander oorwinnings wat gevier is. Sy oë het bly skitter met die onsterflike passie vir die grenslose see wat voor hom uitgestrek het. Vir hom was die see nie bloot ’n lewensbestaan nie, dit was ’n heilige ryk waar die eb en vloed die delikate dans van die lewe weerspieël het. Soos seisoene verander het, het die ritme van Elias se doelwitte ook verander. Lente het die belofte van oorvloed gebring, ’n tyd wanneer die waters wemel van lewe wat gretig vir die aas in sy nette wag. Somer se sonsondergange het die lug met skakerings van oranje en pienk geverf sodat Elias in ’n warm gloed terugkeer met die dag se vangs. Herfs se storms het sy vermoë getoets en in die koue van die winter het die dorpie se inwoners om die kaggel saamgedrom en gewag vir die terugkeer van hul standvastige visserman. Elias se lewe het een geword met die sikliese aard van die see en in daardie harmonie het hy verbasing gevind. Sy stories het legendes in die volksmond geword wat ’n tapisserie weef wat die verlede met die hede verbind. Die bootjie sing steeds ’n nostalgiese lied van hoop. Daniël Groenewald, graad 12

BOISHAAI 156 YEARS 99